piątek, 28 listopada 2014

Szpital.


Na początek mały quiz:
Co robi matka, kiedy ląduje ze swoim dzieckiem w szpitalu? 
A. Płacze, bo dziecko jest chore.
B. Płacze,  bo musi zostawić drugie dziecko. 
C. Odpowiedź A i B.


Wiedziałam, że to się stanie, że prędzej, czy później wyląduje w szpitalu z dzieckiem. W końcu prawie wszystkie matki, jakie znam przez to przeszły, więc i na mnie musiał przyjść czas. No i przeszedł.  Półtora tygodnia z Tadziem w szpitalu dziecięcym, w sali nr 12. Ach, jakże inspirujący to był czas! Ile emocji, doznań i przemyśleń! Sama nie wiem od czego zacząć, tyle mądrości życiowej się uzbierało. Jedno jest pewne - mogłabym napisać kawał porządnej pracy naukowej. Ba, jak kiedyś będę się nudzić, to położę się na własne życzenie by czynić szpitalne obserwacje i je analizować. Normalnie zostanę naukowcem! 


Jak twierdzi moja osobista Pani Doktor, Tadeusz miał poważną infekcję układu moczowego. Pewnie gdyby był starszy dostałby antybiotyk doustnie i tak by wyglądało nasze leczenie. A że gnojek mały, to wywczas szpitalny nam zafundował ;) Ale i tak przez pierwszy dzień żyłam nadzieją, że może jednak to nic poważnego, że może puszczą nas do domu :D Nie puścili. A ja musiałam nauczyć się żyć w szpitalnej rzeczywistości, gdzie sale nie mają ścian tylko ogromne okna, gdzie każdy każdego może obserwować, gdzie można oglądać cztery telewizory na raz, gdzie łzy matki to chleb powszedni. I żeby było jasne, nie umartwiam się nad swoim losem, bo wiem, że nasz przypadek to jednak mały pierdek. Ale emocje robią swoje, rodzic jedną nogą jest jeszcze w domu, gdzie zostało drugie dziecko, które ma dzień dyni i musi się ubrać na pomarańczowo ;) No i jak tu żyć na dwa fronty???

Kaszka, mleczko i herbatka.

Byłam pozytywnie zaskoczona, kiedy jednym z pierwszych pytań, jakie zadała mi pielęgniarka na sali był: czy karmi pani dziecko na leżąco? Jeżeli tak, to ona mi zaraz łóżko przywiezie, które będzie ze mną 24h na dobę :D W innym wypadku, tzw. pryczę rozkłada się tylko na noc. A ja, proszę państwa, miałam własne wypasione wyro! No, łóżko rozmiaru starszego dziecka, decha plus cienki materac. Biodra miałam tak poobijane jakby kto mnie łopatą zdzielił, ale było moje do końca pobytu :D
Ale chciałam na chwilę się zatrzymać przy karmieniu dzieci. Jako że oddział szpitalny to jakby Big Brother, widzisz co robią twoi sąsiedzi o każdej porze dnia. (Nie to żebym się nachalnie gapiła, ale czasami odstawialiśmy wspólne tańce z innymi rodzicami ;)) Niestety widzisz też, co jedzą inne dzieci. No i mnie osobiście włos jeżył się na głowie. Ba! Chyba stałam się terrorystką laktacyjną ;D Przez cały pobyt w szpitalu tylko dwa razy widziałam jak matka karmi swoje dziecko piersią. U reszty stały obowiązkowo: Bebilon i "cherbatka" Bobovita. Dlaczego akurat te produkty? Nie mam zielonego pojęcia. Ale było to podstawą żywienia dzieci bez względu na wiek. Czasami, gdy syn sąsiadki darł się w niebo głosy, i nic nie było w stanie go uspokoić, chciałam zaoferować swój "sprzęt" ;) Ostatecznie nie odważyłam się ;)

Szpitalny survival.

Każdy, kto choć raz przebywał w szpitalu (jakimkolwiek) wie, że życie w szpitalnej rzeczywistości wymaga sprytu, zapału i  kilku umiejętności ;) Po pierwsze, musisz nauczyć się spać w nieco innych warunkach niż te domowe. Nie będę narzekać, bo oddział, na którym wylądowaliśmy wyposażony był w nowe, eleganckie prycze. Prawie, jak w hotelu ;) No ale moje wyrko było trochę za krótkie, trochę za wąskie i trochę za twarde. Z powodu tych nieszczęsnych okien w ścianach i ostrego jarzeniowego światła "cisza nocna" zaczynała się o 19. Dłużej nie dało się wytrzymać przy zapalonym świetle. Pech chciał, że "nasz" oddział jest jeszcze przed remontem, no i w łazience był kibelek i umywalko-wanienka, ale prysznica już nie :( To też by zażyć kąpieli musiałam wychodzić ze szpitala, co w sumie miało swoje plusy :) Na koniec: wrzątek - produkt deficytowy na oddziałach dziecięcych. No bo oficjalnie nie wolno go "posiadać". Ale wiadomo, czasami trzeba go mieć, i koniec! Ja np. miałam problem żeby przelać wrzątkiem laktator. No i jedna z pielęgniarek podsunęła mi pomysł (czajnika nie chciała mi użyczyć): zagotować wodę w mikrofalówce. Ale uwaga, to nie tak, że ja sobie idę z kubeczkiem i gotuję. Nie, nie. Koło mikrofalówki stały butelki z wodą potrzebną do zrobienia mleka. Tak przygotowana mogłam przelać sprzęt, a nawet zrobić herbatę ;)

Telewizyjny terror.

Nie mam w domu telewizora. Nie lubię oglądać TV. Odzwyczaiłam się i tyle. Dla mnie podstawą egzystencji jest radio. Ale do rzeczy. W każdej sali znajdował się odbiornik TV :D Taki, co to prawie pod sufitem wisiał. Taki, co to na monety działał (nie na prąd;)) No i jak rodzic albo dziecko znużone, to kilka złotych polskich i można zanurzyć się w odmętach rewelacyjnych programów. Telewizor włączyłam dwa razy. Za każdy razem po dwudziestu minutach wyłączałam, bo po pierwsze nudą wiało, po drugie szyja mnie bolała od patrzenia w górę. Naiwnie myślałam, że jak wyłączę telewizor, to "minutnik" też stanie. No, naiwnie. A wiecie, co było hitem na salach? Te pseudo seriale typu "Szkoła", "Ukryta prawda" czy "Szpital" (bo mało szpitalnych klimatów na co dzień było :D. Zatem najbardziej nurtowała mnie myśl: co to będzie, jak kogoś nam dokoptują do sali, i ten ktoś włączy TV i będzie mnie katował tym gównem. Doczekałam się i takiej sytuacji (trwała na szczęście tylko 48h). No i jakbym wiedziała! Najpierw Superstacja (nienawidzę kanałów informacyjnych), potem owa "Szkoła" i na deser....tadam! Ewa Drzyzga :D No czad po prostu!!!

P.S. Mój syn Tadeusz podbił serca wszystkich pielęgniarek i lekarek ;) Doczekał się nawet wyznania miłości od jednej z nich! Takie mam urocze dziecko!

P.S. 2. Ruszyła akcja "Szpital przyjazny rodzicom". Jak jest w innych szpitalach, na innych oddziałach. to wiem tylko z opowiadań. Najwidoczniej miałam szczęście, bo nie mam zastrzeżeń do pracy ani lekarzy, ani pielęgniarek. Spotkałam się tylko i wyłącznie z dobrze wykonującymi swoją pracę i pozytywnie nastawionymi ludźmi. Co do warunków bytowych, myślę że było ok. Wierzę, że będzie lepiej, po remoncie. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz